Χρειαζόμαστε νέο υπόδειγμα Ανάπτυξης
Η Ελληνική κοινωνία αναγκάζεται να πληρώσει στο δημοσιονομικό επίπεδο βαρύ τίμημα για τον άφρονα δανεισμό και την πολιτική προς όφελος των “ολίγων”, που εφάρμοσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Μετά την ολοκλήρωση των δημοσιονομικών μέτρων που απαίτησαν οι δανειστές, μπαίνει πλέον σε πρώτη προτεραιότητα η συζήτηση για το νέο υπόδειγμα ανάπτυξης της χώρας. Μία συζήτηση αναγκαία, εφόσον, μαζί με τα μνημόνια έχουμε υποστεί πλήρη καθίζηση της παραγωγής και της εργασίας.
Παράλληλα με την συζήτηση για την πραγματική οικονομία, θέτω αρχικά δύο βασικές προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι η ύπαρξη μιας αποτελεσματικής και αξιόπιστης δημόσιας διοίκησης σε όλα τα επίπεδα και η άλλη είναι η ύπαρξη εύρωστων και αποτελεσματικών χρηματοπιστωτικών και ελεγκτικών δομών.
Ας ξεκινήσουμε από την αναπτυξιακή στρατηγική. Πού βρίσκεται η χώρα μας; Κεντρικό στοιχείο της οικονομίας μας είναι η έλλειψη αναπτυξιακής στρατηγικής τα τελευταία, τουλάχιστον, δεκαπέντε χρόνια. Το μοντέλο που υπηρέτησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις ευθύνεται για τον περιορισμό του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα στο 18% του ΑΕΠ, για την κατά 25% μείωση του ΑΕΠ, για το 27% ανεργία.
Το μοντέλο που υπηρετήθηκε και χρηματοδοτήθηκε ήταν με χαμηλό τεχνολογικό περιεχόμενο και χαμηλή ένταση γνώσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 95% των σχεδίων που εντάχθηκαν στους προηγούμενους αναπτυξιακούς νόμους ήταν χαμηλής τεχνολογίας και χαμηλής έντασης γνώσης. Στην υψηλή και μέση τεχνολογία ανερχόταν μόνο το 4% των επενδύσεων, ενώ στην Ευρώπη είναι το 47%. Το αποτέλεσμα ήταν η καταδίκη της οικονομίας μας σε μια χαμηλή θέση στη διεθνή παραγωγική αλυσίδα.
Παράλληλα, οι κρατικές ενισχύσεις συγκεντρώθηκαν σε λίγα χέρια. Τα στοιχεία είναι εντυπωσιακά: Σε τρεις αναπτυξιακούς νόμους έξι όμιλοι υπέβαλαν 133 σχέδια. Το 0,1% των επιχειρήσεων υπέβαλαν το 17% των σχεδίων και διεκδίκησαν το 50% του προϋπολογισμού. Τελικά, το 4,3% των σχεδίων αντιπροσώπευε το 43,6% των επενδύσεων. Αποτέλεσμα αυτής της εντυπωσιακής συγκέντρωσης των ενισχύσεων με χαμηλή καινοτομία ήταν η παράλληλη επιδείνωση των ανισοτήτων, η μείωση των αμοιβών και το κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Οι επενδύσεις πλέον δεν δίνονταν με κριτήριο την εργασία. Παράδειγμα : Κάθε θέση εργασίας που δημιουργούνταν το 1998 κόστιζε 123.000 €, το 2004 κόστιζε 566.000 € και το 2011 κόστιζε 976.000 €.
Ο ιδιωτικός τομέας μπήκε στο ψυγείο. Πάνω από 2 χρόνια είχαν παγώσει 6.300 επενδύσεις, ύψους 6,4 δις €, τάχατες εγκεκριμένες! Κανείς στις κυβερνήσεις δεν ενδιαφερόταν στ’ αλήθεια για την ανάπτυξη και την οικονομία, εκτός φυσικά από τους ημέτερους.
Από την άλλη, το κράτος παρέμενε ρουσφετολογικό και αδρανές. Με περιθώριο στη διαφθορά. Ήταν στρατηγική επιλογή των προηγούμενων κυβερνήσεων η υποβάθμιση της δημόσιας διοίκησης. Για να ξεπουλιέται κομμάτι-κομμάτι.
Αυτοί που μας κατηγορούν για κρατισμό είναι οι ίδιοι που στην πραγματικότητα διέλυσαν ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Το παράδειγμα των χειρισμών τους στους αναπτυξιακούς νόμους είναι η απόδειξη. Μόνο κουφάρια σε όλη την Ελλάδα και προκαταβολή 100% σε λίγους και εκλεκτούς. Μόνο πρότυπο ο γρήγορος και εύκολος πλουτισμός.
Ποιος ήταν λοιπόν ο αντίπαλος της ιδιωτικής οικονομίας; Αλλά και της εργασίας, της ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής;
Αυτή, λοιπόν, είναι η πραγματικότητα που προσπαθούμε να ανατρέψουμε.
Πρώτο βήμα μας είναι η διατύπωση ενός νέου αναπτυξιακού υποδείγματος. Με καινοτομία και ανταγωνιστικότητα στο διεθνές περιβάλλον. Με εγχώρια προστιθέμενη αξία στηριγμένη στους νέους και τις νέες της χώρας μας. Με ενίσχυση της εργασίας στον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα. Με διασπορά των κρατικών και ευρωπαϊκών ενισχύσεων σε πολλούς, με προτεραιότητα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Με ισοτιμία, διαφάνεια και δικαιοσύνη. Και με προτεραιότητα στην οικονομία του πραγματικού προϊόντος.