Κύριε Πρόεδρε, κύριοι Υπουργοί, νομίζω ότι ο κ. Κουίκ έκανε την καλύτερη «πάσα» μιλώντας για την ΕΡΤ3. Ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια. Θα σας πω εγώ όχι από την μεριά των εργαζομένων, αλλά από τη μεριά της κοινωνίας της Θεσσαλονίκης, τι έγινε τον Ιούνιο του 2013. Εκείνη την ημέρα υπήρχε μία μεγάλη συνέλευση του «SOSτε το Νερό». Ήταν το Κίνημα της πόλης για το δημόσιο νερό, επειδή πουλιόταν η ΕΥΑΘ, που κατέληξε στο μεγάλο δημοψήφισμα της Θεσσαλονίκης. Τότε μας ενημέρωσαν ότι «έπεσε το μαύρο» στην ΕΡΤ και φύγαμε όλοι πάνω για τα γραφεία της ΕΡΤ στη Λεωφόρο Στρατού. Ταυτόχρονα υπήρξε ένας πανικός, ένας «οργασμός» και μία διέγερση πολλή μεγάλη. Κύριε Υπουργέ, το ενδιαφέρον που θέλω να σας πω, είναι ότι εκείνο το βράδυ ξενυχτήσαμε στους πομπούς του Χορτιάτη μαζί με χιλιόμετρα καλώδια, με γεννήτριες, με εθελοντές από όλη τη γύρω περιοχή όπου όλη η Β’ Θεσσαλονίκης ανέλαβε να περιφρουρήσει το πομπό του Χορτιάτη με κλειδαριές να σπάνε, με αστυνόμους να έρχονται και να φεύγουν όλη τη νύχτα. Αυτά ήταν τα πρώτα μέτρα και τα πρώτα ξενύχτια που ξεκίνησαν. Η πόλη, λοιπόν, απέκτησε ένα νέο προπύργιο το οποίο δεν το είχε μέχρι τότε. Ένα νέο προπύργιο δημόσιου χώρου που είχε βέβαια διαφορετικά χαρακτηριστικά από το νερό το οποίο είχε πολύ μεγαλύτερη υποδοχή. Αυτό γιατί στην ΕΡΤ, στην ΕΡΤ3 χρειαζόταν πραγματική εργασία και όχι πολιτική δήλωση υποστήριξης. Χρειαζόταν πραγματικός εθελοντισμός, πραγματική αλληλεγγύη και περιφρούρηση. Και, βέβαια, το περίεργο που ζούσαμε ήταν ότι είχαμε εργαζόμενους χωρίς μισθό, οι οποίοι όμως είχαν οικογένειες και ανάγκες. Είχαμε εργαζόμενους και τηλεόραση χωρίς προϋπολογισμό που έπρεπε να συντηρήσουνε, να αγοράσουν εξοπλισμό και να λειτουργήσουν τους πομπούς. Και είχαμε εργαζόμενους απολυμένους και τους έχουμε ακόμα, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για τον εξοπλισμό αυτού που τους απέλυσε. Εδώ, αν θέλετε, βλέπουμε το μέγεθος της δημόσιας ευθύνης του κράτους που δεν προστατεύει το δημόσιο εξοπλισμό και τον έχει κατά κάποιο τρόπο αφήσει στους απολυμένους εργαζόμενους, οι οποίοι παρ’ ότι είναι απολυμένοι τον προσέχουν και τον συντηρούν. Αν θέλετε με αλληλεγγύη και με πολλές εκδηλώσεις, αυτοί οι αγωνιστές της κοινωνίας και της ΕΡΤ πλήρωσαν από την τσέπη τους πολλές φορές για να παραμείνει όρθιο 22 μήνες το προπύργιο της ΕΡΤ3.
Τον Ιούνιου του 2014 το Κίνημα αυτό και η διαδικασία της αλληλεγγύης πήρε άλλα χαρακτηριστικά. Πρώτα απ’ όλα διότι καταλάβαμε ότι χρειαζόμαστε περιφρούρηση επειδή υπήρχε η κατάληψη της ΕΡΤ στην Αθήνα και επειδή θεωρούσαμε ότι είναι κοινωνικά επιβαλλόμενο αλλά και αναπτυξιακά το δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό σχήμα και στη Θεσσαλονίκη, στην Β. Ελλάδα. Έτσι, λοιπόν, έγινε ο «Σύλλογος Φίλων και Αλληλέγγυων» από την κοινωνία της Θεσσαλονίκης ώστε η πόλη να μπει ξανά στην ΕΡΤ3. Το περίεργο που θέλω να σας αναφέρω είναι ότι την υπεράσπισαν αυτοί που ήταν στην απ’ έξω, αυτοί που δεν προβαλλόταν, αυτοί που δεν είχαν χρόνο και δεν είχαν βάλει κανένα ρουσφέτι. Γιατί πρακτικά αυτό που είχε γίνει κατανοητό – νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που πρέπει να κερδίσουμε στη συζήτηση – είναι ότι η πόλη είχε δικαίωμα να διεκδικήσει αλλά και να κατακτήσει το δημόσιο χώρο στην ενημέρωση. Και δεν είναι κατεκτημένο μέχρι σήμερα. Νομίζω, κύριε Υπουργέ, ότι πρέπει να το κατακτήσουμε το νομοσχέδιο αυτό. Δεν είναι δεδομένο, δηλαδή, ότι ανοίγουμε την ΕΡΤ. Πρέπει να κατακτήσουμε ότι υπάρχει δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός χώρος και δημόσια ραδιοτηλεοπτική λειτουργία. Τί κέρδισε η Θεσσαλονίκη, η κοινωνία και τα ακούω σε συζητήσεις; Ότι η αυτοδιαχείριση μπορεί να λειτουργήσει παρά τις εντάσεις και τα αδιέξοδα που έχουν πολλές φορές οι ομάδες που τις υποστηρίζουν. Ότι υπήρξε αλληλεγγύη της διανόησης της πόλης και της οικονομικής παραγωγής σε μικρό βαθμό, μπήκαν μέσα και καθηγητές πανεπιστημίου και παραγωγοί και έδειξαν με ντοκιμαντέρ το έργο τους με αλληλέγγυες και μηδενικού κόστους εργασίες.
Χωρίς να θέλω να μηδενίσω την εργασία, γιατί η απασχόληση που χάθηκε είναι πάρα πολύ σημαντική και πολύ περισσότερο για αυτούς που την έχασαν και τις οικογένειές τους, αλλά θέλω να βάλω σε προτεραιότητα το δικό μου μείζον, τη λειτουργία μιας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης που δεν θα είναι κρατική και δεν θα είναι κυβερνητική. Θεωρώ ότι το νομοσχέδιο αυτό πρέπει να υπερασπιστεί και να διατυπώσει το λόγο και τον δρόμο ώστε να μην είναι κρατικοί και να μην είναι κυβερνητική η ραδιοτηλεόραση.
Το «μαύρο» της ΕΡΤ είχε ως πρόσχημα την εξοικονόμηση πόρων και προφανώς και ήταν πρόσχημα, γιατί τα έξοδα συνεχίστηκαν και μάλιστα, συνεχίστηκαν και μέσα στην ΝΕΡΙΤ. Όμως, υπήρχαν σαφείς στόχοι εκτός ΕΡΤ και δεν θα τους αναφέρω, γιατί τους είπαν οι Υπουργοί και έχουν να κάνουν με τους καναλάρχες και με τη διαπλοκή. Όμως, η στέρηση της δημοκρατίας που αισθανθήκαμε όλοι και το λέω τώρα πλέον ως συμμετέχων σε αυτή την ιστορία, έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με αυτό που άκουσα στην αρχή από την κυρία Βούλτεψη, ότι η διαδικασία που ακολουθούμε στην επιτροπή είναι στέρηση του δικαιώματος γνώμης και αυτό, είναι τόσο κόντρα όταν το αναφέρουμε με την ευκαιρία της στέρησης της δημόσιας ενημέρωσης, της στέρησης της εργασίας, αλλά και του «μαύρου» στην ΕΡΤ.
Η κοινωνία δεν είχε την εκτίμηση που αντιστοιχούσε στην ΕΡΤ, μέχρι το «μαύρο» της ΕΡΤ και δεν έχει ακόμα ίσως υποστηρίξει όσο πρέπει αυτό που πάμε να κάνουμε. Τι ξέρουμε για την κρατική τηλεόραση μέχρι τώρα; Ότι ήταν φερέφωνο της κυβέρνησης, ότι ήταν ένα πάρτι διαπλοκής και αναθέσεων και ότι ήταν μαγαζί του κάθε Υπουργού. Νομίζω ότι η ΕΡΤ, παρότι δεν ήταν το σήμα κατατεθέν των δημόσιων αγαθών για τη Θεσσαλονίκη, δεν ήταν το σήμα κατατεθέν του δημόσιου χώρου, έγινε και έγινε και έξω από την Ελλάδα. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το δίκτυο που έχουν αναπτύξει οι αγωνιστές απολυμένοι της ΕΡΤ έξω από την Ελλάδα, ήταν πολύ πιο σημαντικό από ότι καταφέρνουμε μέσα στην κοινωνία που δεν την έχουμε πείσει ακόμα και πρέπει να το κερδίσουμε. Όμως, για να αναστείλουμε όλα αυτά που αποτελούν το κακό παρελθόν, νομίζω ότι πρέπει να επαναφέρουμε στη συζήτηση της ΕΡΤ τον πολιτισμό, την επιστήμη, την οικονομική παραγωγή και την ανασυγκρότηση, αλλά και τον απόδημο ελληνισμό. Είναι πράγματα που δεν τα έχουμε οπουδήποτε αλλού και είναι πολύ σημαντικό και αυτό να λειτουργεί και να προβάλλεται και να εκπέμπεται ακόμη και ως πρότυπο για την κοινωνία. Θα πρέπει να δείξουμε τι σημαίνει για την Αριστερά ή και για την πρόοδο και για τους Ανεξάρτητους Έλληνες, τι σημαίνει για την αλλαγή και την ανατροπή στη χώρα η νέα δημοκρατική καινοτομία. Μπορούμε να λειτουργήσουμε ανεξάρτητα με κοινωνικό έλεγχο και με αποκέντρωση; Η ΕΡΤ3 αποκεντρωμένα, είναι μια απόδειξη στην πράξη ότι μπορεί η πολιτική να είναι και αλλιώς.
Τέλος, θα ήθελα να πω ότι το σημερινό νομοσχέδιο δεν ανοίγει το δρόμο για την ΕΡΤ. Δεν ξανανοίγει το σημερινό νομοσχέδιο την ΕΡΤ. Την ΕΡΤ την έχουν κρατήσει ανοιχτή οι εργαζόμενοι της και η κοινωνία που την υποστηρίζει. Ευχαριστώ.
