Αφού καλωσορίσω τους εκπροσώπους της ασφαλιστικής οικογένειας που είναι εδώ θα σας ζητήσω να μπείτε λιγάκι «στα δικά μας παπούτσια». Ακούσαμε για τις πρωτοβουλίες που παίρνει ο κλάδος των ασφαλιστικών εταιρειών, ίσως και τα νέα προϊόντα που δημιουργούνται. Όμως, εμείς δεν ήρθαμε εδώ να συζητήσουμε για το πώς θα αναπτυχθεί η ασφαλιστική αγορά. Η δικιά μας η εντολή, από εσάς, ως πολίτες, είναι πώς μπορούμε να έχουμε μια καλύτερη ζωή, ένα καλύτερο περιβάλλον, ιδιαίτερα εδώ που είμαστε στο θέμα του περιβάλλοντος. Ας κάνουμε λιγάκι όλοι μια προσπάθεια, μήπως βρούμε μια νέα διαδρομή ή μήπως βρούμε κοινές λύσεις, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο.
Ποιο είναι το πρόβλημα της κλιματικής κρίσης, γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ; Γιατί είχαμε οικονομικές δραστηριότητες οι οποίες φθείρουν ή έφθειραν το περιβάλλον, περισσότερο από όσο το περιβάλλον μπορούσε να αντέξει -αναντίστρεπτες, λοιπόν, αλλαγές – και είχαμε και πολιτικό πλαίσιο που επέτρεψε τις δραστηριότητες, γιατί, πιθανά μια δραστηριότητα μπορεί να τίθεται και αυθόρμητα με βάση το κέρδος. Αλλά είχαμε και ένα πολιτικό πλαίσιο που τα άφησε όλα αυτά να γίνουν ή που δεν αντιλήφθηκε γρήγορα την εντολή που έδινε η κοινωνία. Επειδή είστε και ενεργοί πολίτες, δεν είστε μόνο επαγγελματίες, γι’ αυτό τα λέω όλα αυτά.
Το αποτέλεσμα της κλιματικής κρίσης είναι η υποβάθμιση του περιβάλλοντος, αλλά προσέξτε στο κοινωνικό επίπεδο θα είναι περισσότερες ανισότητες. Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, οι κάτοικοι στις υπανάπτυκτες χώρες έχουν μεγαλύτερα προβλήματα, ο Νότος έχει μεγαλύτερα προβλήματα από ό,τι ο Βορράς. Άρα, έχουμε μεγαλύτερες ανισότητες και πιθανά, μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα, νέο προσφυγικό ρεύμα.
Ποιο, είναι ,όμως το πρόβλημα που δημιουργείται πλέον στα νέα ερωτήματα που έχουμε, γιατί το ερώτημά μας δεν είναι πως φτάσαμε στην κλιματική κρίση, είναι πως μετριάζουμε την κλιματική κρίση και πώς την αντιμετωπίζουμε. Δυστυχώς, είναι πάλι η οικονομία και η πολιτική το πρόβλημα. Όπως η οικονομία και η πολιτική ήταν ο δημιουργός, είναι και το πρόβλημα, τώρα, σήμερα. Δεν υποτιμώ καθόλου το γεγονός ότι η οικονομία δημιούργησε μια ευημερία για πολλούς από εμάς. Το ότι ζούμε σε ένα τέτοιο κτίριο, το ότι έχουμε αυτούς τους κανόνες λειτουργίας της κοινωνίας μας, είναι αποτέλεσμα της οικονομίας και της πολιτικής, αλλά τα προβλήματα τελικά είναι πολύ μεγαλύτερα και απειλούν τη ζωή.
Προσέξτε. Προηγουμένως ο κ. Ψύχας μας είπε ότι δεν μπορούν οι χώρες να βρουν τα λεφτά που χρειάζονται για να καλύψουν τη Συμφωνία των Παρισίων που πολλοί εδώ πέρα μέσα από εμάς μπορεί και να αναρωτιούνται αν φτάνει η Συμφωνία των Παρισίων, αν είναι επαρκής, αλλά ούτε αυτά μπορούν να βρουν.
Άρα, ένα πρώτο ερώτημα που δημιουργείται στην κλιματική κρίση είναι «ποιος θα πληρώσει το βαρκάρη» και αυτό αφορά και στη χώρα, και η Ελλάδα, δηλαδή, πώς θα καλύψει το κόστος, αφορά, όμως και στους πολίτες, γιατί με βάση την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει», δυστυχώς, μπορεί να υπάρχει και άλλο ένα ερώτημα, ότι αυτός που δεν έχει να πληρώσει θα ζήσει στην ρύπανση. Αυτοί που ζουν στις φαβέλες, είναι αυτοί που δεν έχουν να πληρώσουν και εισπράττουν το αποτέλεσμα της ρύπανσης όλων μας. Προκύπτει, λοιπόν, το θέμα «ποιος θα πληρώσει το βαρκάρη» στην κλιματική κρίση; Μήπως η αγορά, η οικονομία, αγοράσει την καινοτομία, γίνει πιο ανταγωνιστική και θα είστε και εσείς υποχρεωμένοι να αγοράζετε ηλεκτρικά αυτοκίνητα από τη Γερμανία, αλλά η πατρίδα δεν θα τα παράγει ποτέ;
Το ίδιο συμβαίνει και στην μικροκλίμακα των ασφαλιστικών εταιρειών. Οι ασφαλιστικές εταιρείες και γενικά ο ασφαλιστικός και χρηματοπιστωτικός κλάδος, έχει την ανάγκη να επιβιώσει, να έχετε μισθούς, να έχετε δουλειά. Είναι υποχρεωτικό. Εδώ εκπροσωπείτε και το κίνητρο που σας εντάσσει στον ασφαλιστικό τομέα που είναι το επάγγελμα, είναι η επιβίωση η επαγγελματική. Καταρχήν, δεν υποτιμώ την προσωπική σας στάση ως πολίτες. Μπορεί να είναι αυτή, αλλά εδώ είστε ως εκπρόσωποι αυτού του κλάδου. Όταν, όμως, λοιπόν, είναι το κίνητρο το κέρδος, η υπεραξία των ασφαλιστικών εταιρειών, μπορεί το αποτέλεσμα να είναι η υποστήριξη στην κλιματική κρίση; Διότι, όταν παρουσιάζονται νέα προϊόντα, είναι Μάρκετινγκ. Εκμεταλλεύεστε την ευκαιρία που έχει, η Γερμανία την εκμεταλλεύτηκε, δημιουργούμε νέα προϊόντα στην ασφαλιστική αγορά, αναγκαία, δεν το υποτιμώ τα οποία, όμως μπορείς να τα εκμεταλλευτεί αυτός που έχει να πληρώσει. Δημιουργούν κόστος στη ζωή κάποιου που αν δεν έχει να πληρώσει, δεν έχει και αυτά τα οφέλη. Και εδώ μπαίνει το ερώτημα, μπορεί η κοινωνία να καλύψει ένα τέτοιο κόστος, γιατί δεν μπορούν όλοι οι πολίτες να το καλύψουν; Δεν αμφισβητώ τη δουλειά σας, αλλά εδώ αμφισβητώ το κοινωνικό αποτύπωμα και το οικονομικό αποτύπωμα, διότι, δυστυχώς, όλη αυτή η «ιστορία» έχει έναν αδιέξοδο φαύλο κύκλο. Δημιουργούμε νέες ανισότητες και νέες διακρίσεις και επιτρέψτε μου να σας πω ότι δεν είναι σίγουρος τη συζήτηση της ελληνικής κοινωνίας, ότι η εταιρική κοινωνική ευθύνη δεν είναι διαφήμιση. Δεν είναι μόνο υπεύθυνη στάση, είναι και διαφήμιση. Να το ξεκαθαρίσουμε. Πολλές εταιρείες το χρησιμοποιούν και ας μιλήσουμε ξεκάθαρα εδώ. Άρα, λοιπόν, το ερώτημα είναι ποια θα μπορούσε να είναι η πραγματική συνεισφορά των χρηματοπιστωτικών και ασφαλιστικών εταιρειών; Δεν είναι τώρα να διαφημίσουμε τα συμβόλαια τα καινούργια που έχουμε, όχι δεν είναι αυτό. Είναι να μας πείτε αν μπορείτε να μειώσουμε το κόστος για την κοινωνία μες’ την κλιματική κρίση. Ένα ερώτημα.
Το δεύτερο είναι, να μας πείτε αν όλα τα λεφτά τα οποία μαζεύετε, γιατί μαζεύετε λεφτά και είστε και επενδυτές ταυτόχρονα, όχι αυτά που μαζεύετε για τα αμοιβαία κεφάλαια, αλλά αυτά που μαζεύετε και από την ασφάλεια, αλλά και από τα αμοιβαία κεφάλαια, μπορείτε να δεσμευτείτε, ότι δεν θα τα ξαναεπενδύσετε σε οποιαδήποτε δραστηριότητα, παρά για άνθρακα, οποιαδήποτε, όμως. Αν μπορείτε να τολμήσετε, που δεν μπορείτε ακόμα ως κλάδος να επενδύσουμε σε «zero waves – zero carbon» και αυτό να είναι δέσμευση και να μην δημιουργήσει κόστος στην κοινωνία; Είναι το πρώτο που σας έβαλα. Τότε αξίζει να κάνουμε την κουβέντα για τα ασφαλιστικά προϊόντα της κλιματικής κρίσης. Είναι δύσκολο.
Είναι δύσκολο. Δεν λέω ότι υπάρχουν απαντήσεις. Δυστυχώς, πάμε σε έναν φαύλο κύκλο, ο οποίος δημιουργεί νέες ανισότητες, νέα προβλήματα και φθορά στο περιβάλλον.
Θα σας πω ένα παράδειγμα. Αυτό ήταν στο κομμάτι της οικονομίας. Δεν υποτιμώ ότι υπάρχει και ένα μεγάλο κομμάτι πολιτικής. Σας το είπα εκ των προτέρων. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε και από την πολιτική με την οικονομία και τώρα ξαναδημιουργείται.
Η αποχώρηση του κ. Τραμπ είναι μεγάλο πρόβλημα από την Συμφωνία των Παρισίων. Αν κάποιος διάβαζε την πολιτική, θα διαπίστωνε ότι μπορούσε η Συμφωνία των Παρισίων να λύσει τα προβλήματα. Υπάρχουν, όμως και οι αναγνώσεις ότι δεν φθάνει και ότι είναι εγγενές του καπιταλισμού η φθορά και οι ανισότητες. Είναι. Αν, όμως, μετριάζονταν οι επιπτώσεις με τη Συμφωνία των Παρισίων, η αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών δημιουργεί, ακόμη, ένα πρόβλημα.
Έχουμε και εμείς εδώ στην Ελλάδα ένα πρόβλημα. Είπε η Πρόεδρος, ότι μέσα του Δεκεμβρίου θα συζητήσουμε το Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα. Όμως, ο κ. Μητσοτάκης, ήδη, στον ΟΗΕ ανακοίνωσε απολιγνιτοποίηση, χωρίς σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα. Αυτό είναι ένα πρόβλημα πολιτικής. Αν δεν έχεις ισχυρό background και υπόβαθρο, τότε μπορεί η πολιτική να εκθέσει, έτι περαιτέρω, την κοινωνία και την οικονομία.
Κυρία Πρόεδρε, θα κλείσω γι’ αυτό το θέμα που σας ζήτησα στην αρχή να μην κάνουμε την κουβέντα εκείνη την ώρα, για να μην υποτιμήσουμε τους προσκεκλημένους, αλλά θέτω το θέμα της βιοποικιλότητας.
Γενικά, υπάρχει ένα ερώτημα για το αν μπορούμε να εμπιστευτούμε την κοινωνία και αν η κοινωνία μπορεί να εμπιστευτεί την οικονομία σε μία συζήτηση για τη Βιοποικιλότητα. Δηλαδή, οι εταιρείες που ασχολούνται με το φυσικό κεφάλαιο, το βλέπουν ως «εργαλείο» κέρδους ή έχουν μία ιδεατή εταιρική κοινωνική ευθύνη; Είναι «εργαλείο» μόνο για παραγωγή οικονομίας, υπεραξίας και εργασίας; Και η εργασία είναι πολύ σημαντικό θέμα και δεν το υποτιμώ.
Εδώ, λοιπόν, νομίζω ότι πρέπει να διασφαλίσουμε, κυρία Πρόεδρε, ότι η Πολιτεία έχει κανόνες και πλαίσιο για τη Βιοποικιλότητα και μετά να δούμε πώς θα ανοίξουμε την «πόρτα» για τις εταιρείες. Όταν η χώρα μας δεν έχει επαρκές πλαίσιο για το «NATURA 2000» και τους φορείς και όταν η Κυβέρνηση σχεδιάζει την κατάργησή τους, το πρώτο που πρέπει να κάνουμε εμείς, είναι να καλέσουμε εδώ τους φορείς, τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και τους επιστήμονες και να συζητήσουμε πώς η Ελλάδα θα έχει πλαίσιο για τη διατήρηση και προστασία του φυσικού κεφαλαίου. Και μετά να δούμε πώς θα βάλουμε την εταιρική λειτουργία. Είναι περιττό, ίσως, αν δεν έχουμε τέτοιο πλαίσιο.
Κυρία Πρόεδρε, θέλω να σας πω, ότι κάποια στιγμή θα ήθελα -και το προτείνω- να κάνουμε και μία κουβέντα για τον Κυπαρισσιακό Κόλπο. Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η Πρόεδρος της Επιτροπής Περιβάλλοντος να καταφέρεται κατά του προεδρικού διατάγματος για τον Κυπαρισσιακό. Και μάλιστα, ενός προεδρικού διατάγματος που προέκυψε μετά από καταδίκη της χώρας στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Εκεί υπήρξε ένα ζήτημα, ότι η οικονομία προσπάθησε να λειτουργήσει εις βάρος του φυσικού κεφαλαίου στον Κυπαρισσιακό Κόλπο και όταν η Πολιτεία έρχεται να αποκαταστήσει με βάση ευρωπαϊκούς κανόνες -που μπορεί να μην είναι αρκετοί- το πλαίσιο προστασίας, έρχεται η Πρόεδρος της Επιτροπής Περιβάλλοντος και το αμφισβητεί. Το έκανε σε δημόσια τοποθέτησή της και γι’ αυτό το λέω.
Άρα, για να μην έχουμε αντιδικία, να το συζητήσουμε εδώ κάποια στιγμή για να μην έχουμε κανένα πρόβλημα σε σχέση οικονομίας και περιβάλλοντος, μιας και αυτό είναι η αφετηρία της συζήτησης. Ευχαριστώ πολύ.
Παρακολουθείστε την τοποθέτηση εδώ
