Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα σε όλα όσα έχουμε πει οι συνάδελφοί και από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από τα υπόλοιπα κόμματα όσον αφορά τη σκοπιμότητα της υπογραφής και έγκρισης της επέκτασης τροποποίησης της Σύμβασης του Κιότο, που έγινε στην Ντόχα.
Θα μου επιτρέψετε να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία για να κάνω κάποια γενικότερα σχόλια που θα βοηθήσουν νομίζω και τη δουλειά του Υπουργείου, αλλά και τη δουλειά της Βουλής, την πρόοδο του έργου μας στις Επιτροπές.
Νομίζω ότι στην Ευρώπη δεν μπαίνει ζήτημα αμφισβήτησης αυτή τη στιγμή του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής, παγκόσμια, όμως, μπαίνει και η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα η οποία χρηματοδοτείται -θα έλεγα εγώ- από τους παραγωγούς των αερίων του θερμοκηπίου, προσπαθεί να τροποποιήσει αυτή την παγκόσμια συζήτηση.
Νομίζω ότι δεν είναι λάθος και δεν είναι κακό -γιατί ακούστηκε αυτό σαν κριτική- να ηγείται η Ε.Ε. αυτής της προσπάθειας. Είναι από τους λίγους τομείς προοδευτικής διακυβέρνησης που ηγείται η Ε.Ε., η οποία πλήττεται από τον άκρατο οικονομισμό και νομίζω ότι εμείς πρέπει να το ενισχύσουμε αυτό, αλλά θα πρέπει να βοηθήσουμε και στην ενίσχυση των πιέσεων της διεθνούς κοινότητας στον τομέα τον συγκεκριμένο και θα έλεγα ότι πρέπει να βοηθήσουμε με πραγματικές αλλαγές.
Τι εννοώ: Το Σύμφωνο των Δημάρχων και η Συμφωνία 20-20-20, π.χ., που είναι η μείωση κατανάλωσης ενέργειας, η αύξηση της ενέργειας από τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αλλά και η μείωση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου, έχει επεκταθεί πάρα πολύ, αλλά έχει επεκταθεί μόνο στα χαρτιά. Υπάρχουν πάρα πολλά ωραία λόγια -όλοι μας νομίζω ότι συμφωνούμε και δεν είναι θέμα να θίξω κανέναν με το να λέω «ωραία λόγια»- αλλά υπάρχουν πολύ λίγες ενέργειες προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή. Υπάρχουν λίγα πράγματα που έχουν αλλάξει πραγματικά στην ενεργειακή κατανάλωση και το ακραίο φαινόμενο ήταν αυτό που έγινε την προηγούμενη εβδομάδα –το συζητάγαμε με τη συνάδελφο κυρία Καφαντάρη- στη Βουλή, κόμματα τα οποία είναι υπέρ της Σύμβασης του Κιότο, να μην ψηφίζουν την εφαρμογή της ευρωπαϊκής οδηγίας για την ενεργειακή απόδοση στα κτίρια. Δεν υπάρχει λογική, δεν υπάρχει σειρά σε αυτό που ζούμε στην Ελλάδα με βάση την πολιτική εκμετάλλευση της κοινοβουλευτικής στάσης.
Όμως, εμείς πρέπει να πάμε λίγο παραπέρα. Νομίζω ότι θα πρέπει να δημιουργήσουμε πολιτικές, κύριε Υπουργέ, στο Υπουργείο, ώστε να θεσπιστούν και να εφαρμοστούν, σχέδια πρόληψης της κλιματικής αλλαγής και σχέδια αντιμετώπισης τηςκλιματικής αλλαγής. Σε πολλές τοπικές κοινωνίες έχουν αρχίσει και τα συζητάνε. Το σχέδιο πρόληψης σημαίνει τι κάνει η κάθε κοινωνία για να μειώσει τις εκπομπές. Το σχέδιο αντιμετώπισης είναι τι κάνει κάθε κοινωνία για να σωθεί από την πλημμύρα. Λέω ένα παράδειγμα. Και στους δύο τομείς χρειάζεται να θεσπίσουμε εργαλεία. Υπάρχουν κοινωνικά εργαλεία ή αυθόρμητες λειτουργίες αυτοδιοίκησης ή άλλων χώρων επιστημονικών, αλλά νομίζω ότι θα πρέπει να λειτουργήσουμε και θεσμικά.
Ταυτόχρονα, νομίζω ότι πρέπει να απαντήσουμε και σε ένα άλλο ερώτημα. Το περιβάλλον, οι παρεμβάσεις οικολογικές και οι παρεμβάσεις για την αλλαγή του ενεργειακού μοντέλου, ταιριάζουν στην Ελλάδα που πλήττεται από οικονομική κρίση; Μπορούν, δηλαδή, να είναι αντίμετρο; Μπορεί να είναι κομμάτι του παράλληλου προγράμματος; Μπορούν να δημιουργήσουν νέα οικονομία;
Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα. Απέναντι στηνTTIP που ανέφερε ο συνάδελφος κ. Δημαράς και στην αύξηση των διεθνών μεταφορών, εμείς θα πρέπει να προχωρήσουμε πάρα πολύ γρήγορα στο εργαλείο της τοπικής αγοράς παραγωγών –και αυτό το συζητάμε- πώς, δηλαδή, θα μειώσουμε τις μετακινήσεις και θα μειώσουμε και τις εκπομπές και θα δημιουργήσουμε αγορές κοντά στην παραγωγή που δίνουν και έντονη τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ παραγωγού και καταναλωτή.
Ταυτόχρονα θα πρέπει να επικεντρώσουμε στη μείωση των εκπομπών όχι μόνο στο διοξείδιο του άνθρακα. Εγώ θα έλεγα πολύ περισσότερο στις εκπομπές μεθανίου π.χ. στα προϊόντα που σήπονται στα χωράφια και μένουν αμάζευτα. Το εργαλείο του gleaning που έχουν στο εξωτερικό που μαζεύουν κοινωνικές ομάδες, νεολαίοι, φοιτητές, φρούτα και τρόφιμα που δεν μπορούν να μαζευτούν, λόγω του κόστους παραγωγής και αποδίδονται στην κοινωνική αγορά ή σε οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της κοινωνικής οικονομίας, είναι ένα τέτοιο εργαλείο.
Είναι πιλοτικές δράσεις όλες αυτές, που μειώνουν, όμως, τα απόβλητα τροφίμων, βελτιώνουν πάρα πολύ το περιβαλλοντικό αποτύπωμα και συνεισφέρουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου θετικά. Θα έλεγα ότι ακόμη και η διαχείριση των απορριμμάτων, λαμβάνοντας ως δεδομένη την αποσύνθεση του οργανικού κλάσματος και άρα τη συνεισφορά στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, θα πρέπει να τη δούμε μέσα από ένα ολιστικό πρίσμα, ώστε ακόμη και οι μονάδες να αξιολογούνται με βάση το συνολικό αποτύπωμα και τη συνεισφορά στα αέρια του θερμοκηπίου.
Δεν έχουμε τολμήσει να το κάνουμε αυτό και έτσι έχουμε καθυστερήσει και σε κάποιες καινοτόμες ενεργειακές τεχνολογίες και στην Ελλάδα.
Θα έλεγα, λοιπόν, ότι νομίζω ότι όλα αυτά θα πρέπει να τα δούμε, εφόσον συμφωνούμε όλοι, μέσα από μια κοινωνική συμμαχία. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο οι συνάδελφοι από το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν συμμετέχουν σε αυτή την κοινωνική συμμαχία. Εγώ συμφωνώ μαζί τους ότι πολλά είναι στα λόγια μέχρι στιγμής. Αν, όμως, προσπαθήσουμε να τα κάνουμε πράξη, μας αποτρέπει κάποιος από το να είμαστε όλοι μαζί, να αλλάξουν, δηλαδή, οι κοινωνικές και οικονομικές λειτουργίες; Και αν δημιουργήσουμε τοπικά παραδείγματα τα οποία θα έχουν και οικονομικό αποτέλεσμα, νομίζω ότι θα βοηθήσουμε και στη συζήτηση της διεθνούς κοινότητας. Το αρνητικό χαρακτηριστικό της στάσης των Ηνωμένων Πολιτειών δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει από το να αλλάξουμε εμείς λειτουργίες τοπικά.
Ευχαριστώ πολύ.
