Κύριοι Υπουργοί, κυρία Υπουργέ, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, θα μου επιτρέψετε και λόγω του ότι είναι από τις τελευταίες ομιλίες, αλλά και γιατί έχει γίνει μία σχετική παρανόηση για το αντικείμενο, να επανέλθω λίγο σε κάποια βασικά στοιχεία του νομοσχεδίου.
Συζητάμε σήμερα για το νομοσχέδιο που αφορά στην προστασία, στην Υπηρεσία Ασύλου και στη διαδικασία της πρώτης υποδοχής, ενσωματώνοντας μία Ευρωπαϊκή Οδηγία -επί το πλείστον των άρθρων- στο ελληνικό θεσμικό πλαίσιο, την Ευρωπαϊκή Οδηγία 2013/32, για την οποία, στον δημόσιο λόγο τουλάχιστον, δεν έχει κατατεθεί κάποια αντίρρηση από ό,τι ξέρω και από τους συναδέλφους των άλλων κομμάτων της Βουλής.
Προβλέπει τη διαδικασία προστασίας, αλλά και υποδοχής και καταγραφής και φιλοξενίας όλων των νεοεισερχόμενων πολιτών τρίτων χωρών οι οποίοι αιτούνται διεθνή προστασία -αυτή είναι και η διαδικασία του ασύλου και της πρώτης υποδοχής- και βέβαια τις αντίστοιχες αλλαγές στον Κώδικα Μετανάστευσης, στα οργανογράμματα του Υπουργείου, στη δόμηση και τη στελέχωση των Υπηρεσιών αυτών. Και προστίθενται, προφανώς, στην όλη αυτή νομοτεχνική επεξεργασία λίγες από τις διατάξεις που ολοκληρώνουν την εφαρμογή της Συμφωνίας Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας, κύρια, όμως, αυτές που για τη χώρα μας είναι απαραίτητες για την αντιμετώπιση των έκτακτων αναγκών λόγω της προσφυγικής κρίσης.
Νομίζω ότι σε όλα αυτά τα δημόσια κείμενα, είτε στην Οδηγία είτε στα τμήματα αυτά της Συμφωνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας, πλην κάποιων ενστάσεων του Κομμουνιστικού Κόμματος, από τα υπόλοιπα κόμματα που είναι σήμερα εδώ στην Ολομέλεια -εννοώ όσα είναι παρόντα- δεν υπάρχει κάποια αντίρρηση, δεν έχει κατατεθεί δημόσια τουλάχιστον κάποια αντίρρηση.
Γι’ αυτόν τον λόγο, παρ’ ότι θα ήταν δελεαστικό να ασχοληθώ με την αξιολόγηση αυτού του διχασμού, πώς γίνεται δηλαδή στα διεθνή fora, στις συνθήκες, στις συναντήσεις του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ή του Σοσιαλδημοκρατικού αντίστοιχα να υπάρχει συμφωνία και εκπροσώπηση των ελληνικών συμφερόντων, αλλά εδώ στην Ελλάδα να κάνουμε αντιπολίτευση μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε είτε το τοπικό ακροατήριο είτε την ανάγκη να υπάρχει αντιπολίτευση -την οποία δεν κατανοώ πάντα, ιδιαίτερα στα θέματα που συνδέονται και με εξωτερική πολιτική- θα θέσω κάποια ερωτήματα τα οποία απασχολούν και εμάς, κύριοι συνάδελφοι.
Δύο είναι τα βασικά ερωτήματα:
Πρώτον, υπάρχει ανάγκη βελτίωσης των υπηρεσιών και των διαδικασιών ασύλου και διεθνούς προστασίας σήμερα στην Ελλάδα;
Δεύτερον, πρέπει να προσαρμοστούμε στο ευρωπαϊκό κεκτημένο σε αυτή την κατηγορία;
Νομίζω ότι η απάντηση είναι σχεδόν ομόφωνη, διότι δεν ήταν καλή η κατάσταση στη χώρα μας όσον αφορά τα θέματα παροχής προστασίας σε υπηκόους τρίτων χωρών.
Ταυτόχρονα, μπαίνει κάποιο ερώτημα από κάποιους, κάποια άρνηση στην ανάγκη να ανταποκριθούμε στις έκτακτες ανάγκες που ζούμε σήμερα, στην προσφυγική κρίση; Ούτε σε αυτό έχει ακουστεί κάποια διαφορετική άποψη.
Έγινε, επίσης, κουβέντα για το εάν αυτό το νομοσχέδιο έπρεπε να είναι κατεπείγον. Να πω δύο, τρία νούμερα: Το κομμάτι που αφορά το 95%, το 98% του νομοσχεδίου είναι αναρτημένο στο διαδίκτυο. Έχει γίνει επαρκής διαβούλευση και το ξέρουν όλοι, διότι συμμετείχαν και στην κουβέντα για την Ευρωπαϊκή Οδηγία. Αν κάποιοι δεν συμμετείχαν, νομίζω ότι αδυνατούν να παρακολουθήσουν και την ελληνική κοινοβουλευτική διαδικασία. Επειδή πιστεύω ότι όλοι συμμετείχαν, θεωρώ ότι το 98% έχει αναρτηθεί, έχει γίνει η διαβούλευση και έχει ολοκληρωθεί η δημόσια συζήτηση. Το υπόλοιπο κομμάτι –που πιθανώς να είναι το 2% με 3% της ύλης- αφορά την εφαρμογή μιας συμφωνίας που ψηφίστηκε στις 18 Μαρτίου και θα εφαρμοστεί από τις 4 Απριλίου.
Δεν δικαιολογεί, λοιπόν, το κατεπείγον του νομοσχεδίου το ότι από τη Δευτέρα πρέπει να εφαρμοστεί; Η συμφωνία έγινε πριν από δύο εβδομάδες και έπρεπε να προσαρμοστεί νομοτεχνικά στα υπόλοιπα κείμενα.
Ταυτόχρονα, δεν δικαιολογεί, αν θέλετε, και τη δική σας κινητοποίηση ή η υποχρέωση να είναι εντάξει η χώρα τη Δευτέρα; Εκτός εάν δεν θέλετε να είναι εντάξει η χώρα τη Δευτέρα και να δίνουμε επιχειρήματα σε τρίτους. Διότι αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους οκτώ μήνες στη χώρα μας, είναι ότι εμείς είμαστε εντάξει με τις συμφωνίες μας, για πρώτη φορά ίσως τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Ελπίζω να μην επιδιώκετε να μην είμαστε εντάξει. Θεωρώ ότι έχετε την ίδια, κοινή ταυτότητα διάθεσης να είμαστε εντάξει σε αυτήν τη συμφωνία και να είμαστε και μπροστά στην Ευρώπη.
Η προσωπική μου, όμως, ανάγκη είναι να κάνουμε και μια καλύτερη, μια ευρύτερη συζήτηση που από κάποιους ομιλητές του ΣΥΡΙΖΑ μπήκε.
Ποιο είναι το περιβάλλον το οποίο έρχεται να επικουρήσει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο; Δεν θα λύσει τα προβλήματα. Το είπε και ο κ. Μουζάλας νωρίτερα. Έχουμε τη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση στην Ευρώπη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μια προσφυγική κρίση η οποία είναι αποτέλεσμα των παράλογων επιλογών, αλλά και των παρεμβάσεων στις χώρες και στους λαούς της Μέσης Ανατολής, της παραβίασης των δικαιωμάτων του ανθρώπου, της αμφισβήτησης της ανθρώπινης ζωής, της παραβίασης των δημοκρατικών κανόνων λειτουργίας των κοινωνιών. Και έχουμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα χρεοκοπίας της εξωτερικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε για να το διορθώσουμε, γιατί εμάς μας ενδιαφέρει μια Ευρώπη που υπερασπίζεται όχι μόνο τους δικούς της λαούς, αλλά και τους υπόλοιπους. Γιατί αν δεν υπερασπίζεται συνολικά τις αξίες και τα δικαιώματα των ανθρώπων, την πληρώνει, όπως τώρα το ζει από την προσφυγική κρίση, που δεν την κοίταζε μέχρι τώρα γιατί ήταν «μακριά από το σπίτι μου», «μακριά από την αυλή μου».
Βλέπετε, όμως, τώρα ποια είναι η επίπτωση της μονομερούς, της συντηρητικής, θα έλεγα, και φοβικής ανάγνωσης, όσον αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας μας, να μην ασχολούμαστε και με τα του γείτονα.
Υπήρχε και υπάρχει παγκοσμίως μία άρνηση ή, θα έλεγα καλύτερα, μια υποτίμηση του προτάγματος της ειρήνης και της ανάγκης του αφοπλισμού. Και αυτό πρέπει να επανέλθει στην πολιτική ατζέντα και της Ελλάδας και της Ευρώπης. Δυστυχώς, αυτή η χρεοκοπία όσον αφορά και τα ζητήματα της ιδεολογίας και των αξιών συνδυάζεται με την κοινωνική και οικονομική κρίση που υπάρχει στην Ευρώπη, με τη λιτότητα, αλλά και με τη μεγάλη κρίση ασφάλειας που τροφοδοτείται από τον φανατισμό και την τρομοκρατία.
Έτσι, η Ευρώπη βρίσκεται σε νευρικό κλονισμό και σε αμηχανία. Και την αμηχανία αυτή την έχει διαδεχθεί ένα πολιτικό σχίσμα που υπάρχει σήμερα στην Ευρώπη και στα κόμματα της Ελλάδας. Και το ζείτε, υποπτεύομαι, με τις διαφορετικές συνιστώσες στην ανάγνωση της προσφυγικής κρίσης που έχετε και στην Αντιπολίτευση.
Η λιτότητα και ο φόβος τροφοδοτούν περαιτέρω συντηρητικοποίηση των πολιτικών. Και όταν υποκλίνεστε στον φόβο, πρακτικά οδηγείτε τον κόσμο στην ακροδεξιά. Δεν τον οδηγείτε στη Νέα Δημοκρατία. Αυτό ειλικρινά θέλουμε να το συζητήσουμε στο πλαίσιο του δημοκρατικού τόξου της χώρας μας.
Νομίζω ότι πρέπει να αφήσετε λίγο στην άκρη τα ιδεολογήματα που οδηγούν στη λογική ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε τη σύρραξη στη Συρία. Αν είναι δυνατόν! Το Χαλέπι και η Παλμύρα καταστράφηκαν στο τέλος του 2015, στις αρχές του 2016. Εκεί ζούσαν τρία και τέσσερα εκατομμύρια κάτοικοι αντίστοιχα. Από τον Οκτώβριο του 2015 ξεκίνησαν οι ροές να μεγαλώνουν. Τον Αύγουστο υπήρχε το πρώτο δείγμα σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία.
Και μας κατηγορείτε γιατί έχουμε τις ίδιες σκέψεις με την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία, που τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι, συνεπής με την αστική επανάσταση, επικαλείται τη δημοκρατία, την ισονομία, την αλληλεγγύη και την ελευθερία των ανθρώπων;
Μας κατηγορείτε για αυτό; Αν είναι δυνατόν! Μην κάνετε τέτοια μικροπολιτική.
Εμείς πιστεύουμε ότι η απάντηση δεν είναι ο φόβος. Η απάντηση είναι η ανάκτηση της ελπίδας. Όμως, η ανάκτηση της ελπίδας πρέπει να γίνει και στο επίπεδο της οικονομίας. Πρέπει και η οικονομία να λειτουργεί προς όφελος των πολλών και όχι προς όφελος των λίγων, γιατί όσο λειτουργεί προς όφελος των λίγων, μεγαλώνει τις αντιθέσεις, μεγαλώνει τις αποκλίσεις, μεγαλώνει τις φοβίες.
Απέναντι σε αυτή τη φοβική κρίση της Ευρώπης εμείς καταθέτουμε στην πρόταση του ευρωπαϊκού κεκτημένου, ότι το πρόβλημα πρέπει να λυθεί ενιαία σε επίπεδο Ευρώπης, ότι το πρόβλημα δεν θα λυθεί εάν γίνει η Ευρώπη φρούριο και δεν θα λυθεί αν χτιστούν φράχτες σε όλα τα σύνορα. Και άργησε τραγικά η Ευρώπη να αναγνωρίσει το πρόβλημα και να διατυπώσει πολιτικές. Ακόμα πιστεύουμε ότι πληρώνει αυτή την κρίση.
Εμείς, όμως, έχουμε κάνει επιθετική πολιτική στο ζήτημα από την αρχή της διακυβέρνησης του 2015. Και όταν κάνεις επιθετική εξωτερική πολιτική, κερδίζεις. Και το κάναμε ζητώντας πρώτα απ’ όλα και διατυπώνοντας την ανάγκη να σεβόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις διεθνείς συνθήκες, όπως και τη Συνθήκη της Γενεύης. Ταυτόχρονα το κάναμε διεκδικώντας την ασφάλεια για τους Έλληνες πολίτες και τα ελληνικά σύνορα, γιατί εμείς από τον Απρίλιο και τον Μάιο του 2015 ζητούσαμε την ενίσχυση των δυνάμεων της FRONTEX, μηχανήματα, πλοία και προσωπικό, που δεν έρχονταν από την αδύναμη να ανταποκριθεί Ευρώπη. Εμείς και σε επίπεδο πρόβλεψης ήμασταν εντάξει.
Ταυτόχρονα, πρώτοι εμείς διατυπώσαμε και καταθέσαμε την ανάγκη να υπερέχει η αλληλεγγύη, η ισότητα και ο σεβασμός των δικαιωμάτων έναντι του φόβου και του ρατσιστικού μίσους, το οποίο, δυστυχώς, αρκετοί στην Ελλάδα το ακούν ευχάριστα.
Και, βέβαια, εμείς μέχρι και την τελευταία Σύνοδο Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας καταθέσαμε την πρόταση να υπάρχει λύση ενιαία στο ευρωπαϊκό πλαίσιο χωρίς μονομερείς ενέργειες. Και αυτή ήταν ενιαία αντιμετώπιση. Την οργανωμένη μετεγκατάσταση και τα αναλογικά βάρη, την πρόταση, δηλαδή, του ΣΥΡΙΖΑ, του Αλέξη Τσίπρα, ενέκρινε η Ευρωπαϊκή Ένωση στη συμφωνία με την Τουρκία.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος για εμάς, γιατί πράγματι ήμασταν πάρα πολύ πίσω και τώρα υπάρχει διάδρομος πλέον για τους πρόσφυγες, με σεβασμό των δικαιωμάτων τους. Είναι μικρός, περιορισμένος. Δεν είναι το καλύτερο δυνατό. Όμως, πετύχαμε αυτή την πολιτική στην Ευρώπη και την ακολουθείτε, όπως την ακολουθήσατε και στη Σύνοδο των Πολιτικών Αρχηγών.
Όταν όλη η Ευρώπη συνηγορεί στη λύση αυτή, δεν είναι φρόνιμο να συνεχίζουμε μια μικροκομματική τοπική ανάγνωση για να χαϊδέψουμε ένα συντηρητικό ακροατήριο. Σας προειδοποιούμε πως όταν υπάρχουν παρωπίδες συντηρητισμού, η Χρυσή Αυγή θα κάνει πάρτι στους ψηφοφόρους σας.
Ταυτόχρονα, πρέπει να καταλάβουμε και να αποδεχθούμε ότι στη χώρα μας έπρεπε να λύσουμε ένα πρόβλημα. Τα νούμερα είναι συντριπτικά. Τα είπε και η κ. Βάκη νωρίτερα, η συνάδελφος Κοινοβουλευτική Εκπρόσωπος.
Υπήρχαν 18.500 εκκρεμούσες αιτήσεις ασύλου. Μόνο το 0,1% εξετάστηκε. Δεν λέμε ότι απορρίφθηκε. Απλά εξετάστηκε. Άρα, η Υπηρεσία Ασύλου ήταν ανύπαρκτη. Το 2001-2010 υπήρχαν 7.800 αιτήσεις με 0,1% εξέταση αιτήσεων, ενώ με την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και των Οικολόγων Πρασίνων είχαμε 46% εξέταση αιτήσεων. Ακόμα, δηλαδή, και η Υπηρεσία Ασύλου λειτουργεί καλύτερα με τις δικές μας, περιορισμένες δυνάμεις.
Όμως, υπήρχαν και άλλα προβλήματα. Έχω καταγράψει τέσσερις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου κατά της Ελλάδος: Tabesh 2009, Efremidi 2011, R.U 2010, M.S.S. 2009, D.L.S. 2012. Καταθέτω την τελευταία, που προφανώς θα σας ενδιαφέρει. Είναι για παρατυπίες και παραβιάσεις δικαιωμάτων τον Αύγουστο του 2011, γιατί η Νέα Δημοκρατία ζήτησε πρόσφατα.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά που μας πληγώνουν. Θα καταθέσουμε και άλλα κείμενα, τα οποία μας οδηγούν στο να πάρουμε μέτρα όλοι μαζί, όχι να κάνουμε αντιπολίτευση.
Υπάρχει από το 2014 η έκθεση της Κομισιόν για την υλοποίηση των δεσμεύσεων της χώρας για το άσυλο και την υποδοχή που είναι αρνητική. Ευρωπαϊκή Ένωση 2014.
Υπάρχει από το 2013 η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τα βασανιστήρια, τις απάνθρωπες και ταπεινωτικές συνθήκες, καταγγελίες για τις συνθήκες στα κρατητήρια και τα προαναχωρησιακά κέντρα.
Υπάρχει η έκθεση του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου, η οποία βρήκε επίσης σοβαρές ασθένειες και τραγικές συνθήκες κράτησης. Αμυγδαλέζα Οκτώβριος 2014.
Υπάρχει βέβαια και η έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη, 2-8-2014: Κράτηση ανηλίκων μαζί με ενήλικες. Ακατάλληλες συνθήκες, υπερβάσεις νόμιμου ορίου κράτησης.
Αυτά είναι που θέλουμε να λύσουμε. Εμείς δεν θέλουμε να αποδείξουμε ότι όλα τα αλλάζουμε τώρα. Θέλουμε να πούμε ότι πρέπει να πάρουμε μέτρα, έτσι ώστε να βελτιώσουμε τις συνθήκες, για να έχουμε μια χώρα αντίστοιχη της Ευρώπης η οποία να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της, αλλά να προστατεύει τους πρόσφυγες, να προστατεύει την ασφάλεια τη δική της, τη δική της Δημοκρατία.
Γιατί τη δική μας Δημοκρατία είναι αυτή που ενισχύουμε όταν αποκεντρώνουμε τις Υπηρεσίες Ασύλου, όταν δίνουμε τη δυνατότητα και στα σύνορα να λειτουργούν τέτοιες δραστηριότητες, όταν θεσπίζουμε το β’ βαθμό εξέτασης, όταν δημιουργούμε μητρώο των ΜΚΟ για να μην γίνεται κανένα πάρτι και όταν εγκαθιστούμε το ευρωπαϊκό πλαίσιο ασύλου, με διαδικασίες όμως.
Κύριε Κικίλια, επιτρέψτε μου, αλλά έψαξα πολύ να βρω αυτά που εσείς καταθέσατε και στην Επιτροπή. Υπάρχουν θέσεις για «ημέτερους»; Όχι. Η Υπηρεσία Ασύλου ρητά σε όλα τα άρθρα ξεκάθαρα προκύπτει ότι στελεχώνεται μόνο -το επαναλαμβάνω- με ΑΣΕΠ και στο άρθρο 2, που είναι η στελέχωση, αλλά στη συνέχεια. Στο άρθρο 11 βέβαια το ίδιο γίνεται και για την Υπηρεσία Υποδοχής. Άρα, κανένα ρουσφέτι, κανένας δεν μπαίνει από το παράθυρο.
Γίνονται δεκτές όλες οι αιτήσεις ασύλου; Και βέβαια όχι. Δίνεται μόνο η δυνατότητα για όσους έχουν κάνει δεύτερη αίτηση, είναι πάνω από πέντε χρόνια έως δεκαπέντε στην Ελλάδα, δεν έχουν κατηγορηθεί για τίποτα, δεν έχουν κανένα παράπτωμα, δεν έχουν καμία ποινή, αυτοί και μόνο αυτοί να περνούν για ανθρωπιστικούς λόγους τη διαδικασία.
Βέβαια, δεν αίρεται το αξιόποινο της εισόδου στη χώρα των αλλοδαπών. Αντίθετα, εφαρμόζεται ακριβώς η Οδηγία που λέει ότι όσοι υποβάλλουν αίτημα διεθνούς προστασίας μπαίνουν στις συνθήκες αυτές που έχουν και κράτηση στα νησιά και μπορούν να κάτσουν μέχρι εικοσιπέντε μέρες και εξετάζεται σε αυτές τις συνθήκες. Άρα, ποιο αξιόποινο, όταν με το άρθρο 14 λέει ότι όσοι μπαίνουν χωρίς νόμιμες διατυπώσεις οδηγούνται με ευθύνη των αστυνομικών αρχών στα Κέντρα Υποδοχής για να ελεγχθεί η αίτησή τους;
Άρα, και προφυλάσσουμε την ελληνική πολιτεία, αλλά ταυτόχρονα προστατεύουμε τα δικαιώματα των αιτούντων διεθνούς προστασίας, γιατί αυτό λένε οι συνθήκες, ότι πρέπει να προστατεύσουμε αυτά τα δικαιώματα.
Είναι πάρα πολλά αυτά που έχω να πω, αλλά πρέπει να κλείσω και οφείλω να διατυπώσω ότι υπάρχει ένας ιδιότυπος διχασμός. Από τη μια, μας λέτε ότι «δεν έχετε ασφάλεια», μας κατηγορείτε ότι κάνουμε κλειστά κέντρα. Από την άλλη μεριά, μας λέτε ότι δεν φτάνουν οι αστυνομικοί στη γειτονιά. Λέμε να προσλάβουμε ιδιωτικές εταιρείες για να έχουμε καλύτερες συνθήκες. Μας κατηγορείτε και γι’ αυτό. Τελικά τι μας ζητάτε; Να έχουμε ασφάλεια ή να μην έχουμε ασφάλεια ή απλώς ψάχνετε μια δικαιολογία για να κάνετε αντιπολίτευση;
Εμείς, λοιπόν, λέμε ότι με αυτές τις συνθήκες, με αυτή τη χώρα, με αυτή τη διοικητική δομή, με αυτό το δυναμικό μπορούμε και εξασφαλίζουμε να υπάρχουν και οι οργανωμένες δομές και τα ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας σε όλη την ενδοχώρα και οι οργανωμένες δομές στην περιφέρεια, για να μπορέσουμε έτσι να λειτουργήσουμε προς όφελος και των πολιτών της χώρας και των προσφύγων. Γι’ αυτό το λόγο έχουμε καταφέρει μέσα σε τέσσερις μήνες και έχουμε σαράντα χιλιάδες θέσεις φιλοξενίας σε τριανταπέντε κέντρα, όταν κανένα κέντρο φιλοξενίας δεν υπήρχε από την προηγούμενη κυβέρνηση. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Διότι ρωτάει η κ. Μπακογιάννη: «Γιατί υπάρχει η Ειδομένη;». Μα, γιατί δεν υπήρχε καμία δομή, καμία Υπηρεσία Πρώτης Υποδοχής, κανένα κέντρο και καμία αίτηση καν για χρηματοδότηση από την Ευρώπη. Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε. Να είμαστε όλοι μαζί συνεπείς, να οργανώσουμε τις δομές, διότι προσέξτε το εξής.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και εμείς ξέρουμε ότι η οργανωμένη δομή στην Ειδομένη, που ήταν το πέρασμα των παράνομων λαθροδιακινητών των Σκοπίων. Εμείς δεν θα κάναμε ποτέ. Τα υπόλοιπα, όμως, τριανταπέντε κέντρα τα έκανε αυτή η Κυβέρνηση. Και τα hotspots των νησιών τα έκανε αυτή η Κυβέρνηση.
Ευχαριστούμε όλες τις δυνάμεις που βοήθησαν, και του Στρατού και της Αστυνομίας και τις ΜΚΟ και την Εκκλησία και τους αλληλέγγυους.
Όμως, γιατί είναι σημαντικό ότι όλα αυτά -και κλείνω, κύριε Πρόεδρε, με συγχωρείτε- γίνονται τώρα; Πρώτα απ’ όλα, γιατί αυτή η Κυβέρνηση και αυτό το Κοινοβούλιο μπορεί να απαντήσει σιγά-σιγά και σε δυσκολότερα ερωτήματα, όπως πώς θα γίνει η ένταξη των παιδιών των προσφύγων στην ελληνική πολιτεία, πώς θα ανταποκριθούμε στις ανάγκες γνώσης τον Σεπτέμβριο. Μπορεί να είναι προσωρινή για έξι ή για οκτώ μήνες η παραμονή, αλλά έχουν δικαίωμα στη γνώση αυτά τα παιδιά.
Πρέπει να σας ομολογήσω ότι αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος ότι μπορεί καθυστερημένα να είμαστε συνεπείς, όμως με μια άλλη κυβέρνηση, με ένα άλλο μίγμα με τη δική σας ταυτότητα στο DNA και με τη διαφορετική συνιστώσα του Άδωνι ή του Χατζηδάκη, τότε εμείς θα φοβόμασταν πάρα πολύ για το τι θα έβρισκαν οι πρόσφυγες στην Ελλάδα, αν θα έβρισκαν Λιμενικό να τους κυνηγάει, αν θα έβρισκαν «Φαρμακονήσια», αν θα έβρισκαν «Αμυγδαλέζες».
Η ήρεμη και δημοκρατική διαχείριση που τροφοδοτήθηκε από την Κυβέρνηση και τροφοδοτείται και από την αλληλεγγύη είναι η εγγύηση ότι απαλλασσόμαστε από εξαλλοσύνες στην Ελλάδα.
Είναι η εγγύηση ότι πάμε σε μια πιο δημοκρατική ανάγνωση του προβλήματος αυτού. Γι’ αυτό το λόγο, αυτό επιβεβαιώνεται από την Ευρώπη και κλείνει κάθε κουβέντα σχετικά με το ποιο είναι το μέλλον, ποια είναι η δυναμική, ποια είναι η σταθερότητα. Αυτή η Κυβέρνηση μπορεί να εξασφαλίσει και τα δημοκρατικά δικαιώματα και τη λειτουργία των πολιτών και την ασφάλεια των πολιτών. Γι’ αυτό ακριβώς στηρίζεται σταθερά από την κοινωνία και μπορεί να λύσει και δύσκολα προβλήματα, ακόμα και κυνηγώντας τα από πίσω, όπως είναι το προσφυγικό.
Σας ευχαριστώ.
Παρακολουθείστε την τοποθέτηση εδώ